نشستن بین دو سجده - آموزش نماز در فقه امام شافعی رحمه الله(کتاب نماز متین 2)

[نشستن بین دو سجده]

            هنگام بلند نمودن سر از سجده اَللّٰهُ اَکبَر  می گوییم،

مقداری مکث نموده و دوباره به سجده می رویم.

(در این مکث در بهترین حالت(زیر) نوک انگشتان

 پای راست را به صورت عمودی  قرار داده

 و روی کف پای چپ (مانند فرش) می نشینیم

به این نوع نشستن إِفتراش گفته می شود.

در تمامی نشستن های نماز غیر از تَحیّات آخر

سنت است به صورت إِفتراش بنشینیم.

در صورتی که حالت إِفتراش میسر نباشد به

 نزدیکترین حالت شبیه به إِفتراش می نشینیم

اگر قادر به عمود گذاشتن(زیر) نوک انگشتان

 پای راست نباشیم می توان روی انگشتان پا را در حالت عمود قرار داد و یا مانند موارد 2 تا5 می نشینیم)

مکث باید به اندازه ای باشد که بدن آرامش یابد و همچنین مدت زمان آن با گفتن برخی از أَذکار  مانند زمان سجده ها طولانی باشد. رسولُ اللّٰه (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلهِ وَ سَلَّمَ) در هنگام نشستن  بین دو سجده برخی از أَذکار  را انتخاب نموده  و می خواندند که از مهمترین آنها موارد زیر می باشند:

[ رَبّ اغْفِرْ  لِی ] 1بار،یا 2 بار  (خداوندا مرا ببخشای)

[رَبّ اغْفِرْ لِی وَارْحَمْنِی وَاجْبُرْنِی وَارْزُقْنِی وَارْفَعْنِی] (در نماز شب گفته شده)

(خداوندا :مرا ببخشای و بر من رحم نما و کوتاهی ام را جبران نما و مرا رزق ده و مقامَم را رفیع گردان)

[اَللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِی وَارْحَمْنِی،وَاجْبُرْنِی،وَارْفَعْنِی،وَاهْدِنِی وَارْزُقْنِی]

[اَللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِی وَارْحَمْنِی وَاهْدِنِی وَعَافِنِی وَارْزُقْنِی]

(وَاهْدِنِی :مرا هدایت نما)  ( عَافِنِی:مرا عافیت و تندرستی عطا فرما)